Warszawa
Hey iedereen.
Hoewel onze eigen vooruitzichten slecht waren hebben we Warschau toch gehaald!!! Nadat we gister aan waren gekomen in Poznan begon de ellende. We hoorden dat iedereen nog ver van Poznan verwijderd waren en we kregen de opdracht een mooi hostelletje te regelen. Nadat we er eentje gevonden hadden besloten we deze op te zoeken. Maar helaas na een half uurtje kwamen we daar aan en het bleek helemaal niet te bestaan. Toch maar weer terug naar de marktplaats dus (Poznan heeft erg veel weg van krakau met ook een groot plein met een soort lakenhallen en daaroheen allerlei eetcafetjes. Omdat het al laat was en we heel moe waren besloten we eerst maar wat te eten en te wachten op verdere instructies. Na een goede maaltijd waren we weer wat fitter en konden we er even tegenaan. Al snel hoorden we dat we opgevangen zouden worden door twee poolse leden van Amnesty en na een half uurtje gewacht te hebben werden we eindelijk naar onze slaapplaats gebracht waar we rond half elf aankwamen. Lamgeslagen gingen we wat slapen om omhalf vier de andere lifters (die een klein feestje hadden gevierd) thuis te horen komen. De volgende morgen was het weer vroeg dag en om negen uur zaten we in een klein bakkerijtje koffie te drinken met een nieuw liftpaar: de polen die wel mee naar warschau wilden komen. Na een half uurtje met de tram te hebben gereden stonden we met 6 paren vlak buiten poznan. Geen slim idee dus want zokom je nooit weg. We besloten wat verder te lopen naar een tankstationnetje 3 kilometer verderop. Helaas was door de vermoeiende dag ervoor en het vroege opstaan mij de moed in de schoenen gezakt. Ik had weinig zin om te liften en toen we een half uurtje met lokale mensen bij het tankstation hadden gestaan had ik er al helemaal geen zin meer in. Het grappige was wel dat er een wit rus wat aan het rondrijden was inzijn kleine ladatje. Hij had zijn auto helemaal volgebouwd met spullen en moest wel naar Warschau maar we konden helaas niet mee. Gelukkig was daar Christie. Vol goede moed bleef ze mensen aanspreken en uiteindelijk kregen we een lift naar een ander tankstation 10 kilometer verderop. Maar ook daar weinig mensen. Hoewel het zonnetje wel scheen was het ook mega koud. Toch kregen we na een half uurtje weer een lift van een man die ons 30 kilometer verderop wilde brengen. Geen grote lift maar we kwamen in ieder geval vooruit. Helaas deze meneer was zo slim om alle tankstations voorbij te rijden en ons vlak voorde snelweg in the middle of nowhere af te zetten op een middenbermpje. Met de gedachte in ons hoop dat we nooit weg zouden komen zagen we ineens een blauw volgeladen ladatje verschijnen dat langzaam onze kant op reed. Voor onze neus (midden op de weg) stopte de witrus om een klein praatje te maken en te vragen hoe hij de tolwegen kon ontwijken. We wisten het zelf ook niet en met een langzaam gangetje reed hij door. WE hadden geluk want na een kwartiertje reed er een auto met twee polen langs die ons naar Konin wilde brengen, een plaatsje 50 kilometer verderop. Na een uurtje rijden vlak voor we werden afgezet reden we langzaam een klein blauw ladatje voorbij. Ja hoor het was onze grote vriendelijke wit rus. Wij zwaaiden en met een overwinnings gebaar naar ons glimlachte onze nieuwe vriend terug. Hondermeter voor zijn neus werden wij uitgeladen en hij zette zijn auto in zijn achteruit om weer een praatje met ons te maken. We kregen wat presentjes van hem (schoonmaakdoekjes en een bloknootje) en zijn telefoonnummer mochten we ooit witrusland bereiken. Hij legde ons ook uit wat hijzelf van Lukachenko vond. Hij vertelde ons dat Lukachenko veel aanhang had onder de oudere bevolking omdat het stabiliteit betekende en gunstige rentes. De jongere waren fel tegen hem omdat het voor hen ongunstig was omdat er beperkingen op werden gelegd. Maar helaas waren de verhoudingen 40% jongere en 60% oudere. Nadat hijweer vertrok besloten wij weer verder te liften. Nog 200 kilometer te gaan en we wistendat we onze witrus nooit zouden weerzien. Na een kwartiertje langs de weg te hebbengestaan was ik Christie even uit het oog verloren. Op zoek naar haar zag ikdat ze een auto had aangehouden en het bleek dat deze vriendelijke oudere pool ons wel naar warschau wilde brengen. Jeej eindelijk een rechtstreekse lift naar Warschau. Na zo'n 3 a 4 uurtjes rijden kwamen we eindelijk aan om 1800 precies. Elke pool die we waren tegengekomen had ons verteld dat Warschau lelijk zou zijn maar toen we daar voor het paleis van cultuur stonden (een groot gebouw met prachtige toren (Communistisch volgens Christie en die heeft altijd gelijk schijnt) ) Bleek dit toch niet helemaal het geval te zijn. Op onze afgesproken plek, het rynek (marktplaats) van Warschau, was een groot concert aan de gang voor Witrusland tegen Lukachenko. Het was heel fijn om te zien dat er zo veel mensen demonstreerden voor een verbetering van de levensomstandigheid van de Witrussen. Helaas was ook deze dag zwaar geweest en het was zo mogelijk nog kouder hier in Warschau dus besloten we maar snel iets te gaan eten. In een gezellig Joods restaurant kregen we goedkoop heel lekker te eten. Om 2200 vertrokken we vervolgens naar onze slaapplaats en kon ik eindelijk in mijn bedje kruipen. Vanmorgen hebben we wat uitgeslapen om zo vandaag wat fitter rond te kunnen kijken. Om half elf ongeveer stonden we buiten om Warschau in te trekken. Maar helaas het geluk is met de domme en datzijn wij blijkbaar niet: de ruit van de Amnesty auto was ingeslagen. de Amnsteyautobestuurder Maria sliep ook bij ons dus we moesten dingen regelen voordat we wegkonden. Nadat zij met een Pools amnesty lid naar de politie was vertrokken stapten wij inde taxi op weg naar het Amnesty hoofdkantoor. Daar hadden we een kleine bespreking over de actie die die dag zou plaats vinden enna wat gelunched te hebben stonden we om half drie bij een centraal metrostation. Daar begon onze actie. Deze bestond uit grote borden die de gezichten van vermiste witrussen vertoonden en daarbij haalden we handtekeningen op voor onze eigen actie. Het bleek dat de Polen erg geintereseerd waren in het onderwerp en de handtekeningen liepen als een trein. Daarbij was er ook zeer veel media aanwezig en behalve de Poolse tv hebben we zelfs de BBC-Radio gehaald. Ons doel zo veel mogelijk media aandacht te krijgen blijkt dus goed gehaald te worden. Na een uurtje zijn we verder de stad in gelopen om op nog twee plaatsen handtekeningen op te halen. Onze actie bleek uiteindelijk een groot succes. De mensen in Warschau waren veel meer bereid naar ons te luisteren dan in Berlijn. na drie uur in de kou te hebben rondgelopen konden we eindelijk voldaan vies gaan eten in een soort Poolse menza. Maarja het was goedkoop en het was voedsel. Nu ben ik weer op het amnesty kantoor om zo met veel mensen biertjes te gaan drinken. Eindelijk wat alcohol op deze zware reis. Morgen hebben we een rondkijkdagje in Warschau en gaan we om 1500 naar de witrussische ambasade om daar handtekeningen aan te bieden (en er uitgeschopt te worden denk ik) Woensdag vertrekken we naar onze eindbestemming Byalistok waar onze laatste acties zullen plaatsvinden. Ik heb er zin in hoewel ik mijn matje ook wel redelijk zat ben. Ik hoop jullie nog meer te kunnen vertellen maar dat horen jullie vanzelf wel.
Dikke kus van mij (En eentje van Christie)
Hoewel onze eigen vooruitzichten slecht waren hebben we Warschau toch gehaald!!! Nadat we gister aan waren gekomen in Poznan begon de ellende. We hoorden dat iedereen nog ver van Poznan verwijderd waren en we kregen de opdracht een mooi hostelletje te regelen. Nadat we er eentje gevonden hadden besloten we deze op te zoeken. Maar helaas na een half uurtje kwamen we daar aan en het bleek helemaal niet te bestaan. Toch maar weer terug naar de marktplaats dus (Poznan heeft erg veel weg van krakau met ook een groot plein met een soort lakenhallen en daaroheen allerlei eetcafetjes. Omdat het al laat was en we heel moe waren besloten we eerst maar wat te eten en te wachten op verdere instructies. Na een goede maaltijd waren we weer wat fitter en konden we er even tegenaan. Al snel hoorden we dat we opgevangen zouden worden door twee poolse leden van Amnesty en na een half uurtje gewacht te hebben werden we eindelijk naar onze slaapplaats gebracht waar we rond half elf aankwamen. Lamgeslagen gingen we wat slapen om omhalf vier de andere lifters (die een klein feestje hadden gevierd) thuis te horen komen. De volgende morgen was het weer vroeg dag en om negen uur zaten we in een klein bakkerijtje koffie te drinken met een nieuw liftpaar: de polen die wel mee naar warschau wilden komen. Na een half uurtje met de tram te hebben gereden stonden we met 6 paren vlak buiten poznan. Geen slim idee dus want zokom je nooit weg. We besloten wat verder te lopen naar een tankstationnetje 3 kilometer verderop. Helaas was door de vermoeiende dag ervoor en het vroege opstaan mij de moed in de schoenen gezakt. Ik had weinig zin om te liften en toen we een half uurtje met lokale mensen bij het tankstation hadden gestaan had ik er al helemaal geen zin meer in. Het grappige was wel dat er een wit rus wat aan het rondrijden was inzijn kleine ladatje. Hij had zijn auto helemaal volgebouwd met spullen en moest wel naar Warschau maar we konden helaas niet mee. Gelukkig was daar Christie. Vol goede moed bleef ze mensen aanspreken en uiteindelijk kregen we een lift naar een ander tankstation 10 kilometer verderop. Maar ook daar weinig mensen. Hoewel het zonnetje wel scheen was het ook mega koud. Toch kregen we na een half uurtje weer een lift van een man die ons 30 kilometer verderop wilde brengen. Geen grote lift maar we kwamen in ieder geval vooruit. Helaas deze meneer was zo slim om alle tankstations voorbij te rijden en ons vlak voorde snelweg in the middle of nowhere af te zetten op een middenbermpje. Met de gedachte in ons hoop dat we nooit weg zouden komen zagen we ineens een blauw volgeladen ladatje verschijnen dat langzaam onze kant op reed. Voor onze neus (midden op de weg) stopte de witrus om een klein praatje te maken en te vragen hoe hij de tolwegen kon ontwijken. We wisten het zelf ook niet en met een langzaam gangetje reed hij door. WE hadden geluk want na een kwartiertje reed er een auto met twee polen langs die ons naar Konin wilde brengen, een plaatsje 50 kilometer verderop. Na een uurtje rijden vlak voor we werden afgezet reden we langzaam een klein blauw ladatje voorbij. Ja hoor het was onze grote vriendelijke wit rus. Wij zwaaiden en met een overwinnings gebaar naar ons glimlachte onze nieuwe vriend terug. Hondermeter voor zijn neus werden wij uitgeladen en hij zette zijn auto in zijn achteruit om weer een praatje met ons te maken. We kregen wat presentjes van hem (schoonmaakdoekjes en een bloknootje) en zijn telefoonnummer mochten we ooit witrusland bereiken. Hij legde ons ook uit wat hijzelf van Lukachenko vond. Hij vertelde ons dat Lukachenko veel aanhang had onder de oudere bevolking omdat het stabiliteit betekende en gunstige rentes. De jongere waren fel tegen hem omdat het voor hen ongunstig was omdat er beperkingen op werden gelegd. Maar helaas waren de verhoudingen 40% jongere en 60% oudere. Nadat hijweer vertrok besloten wij weer verder te liften. Nog 200 kilometer te gaan en we wistendat we onze witrus nooit zouden weerzien. Na een kwartiertje langs de weg te hebbengestaan was ik Christie even uit het oog verloren. Op zoek naar haar zag ikdat ze een auto had aangehouden en het bleek dat deze vriendelijke oudere pool ons wel naar warschau wilde brengen. Jeej eindelijk een rechtstreekse lift naar Warschau. Na zo'n 3 a 4 uurtjes rijden kwamen we eindelijk aan om 1800 precies. Elke pool die we waren tegengekomen had ons verteld dat Warschau lelijk zou zijn maar toen we daar voor het paleis van cultuur stonden (een groot gebouw met prachtige toren (Communistisch volgens Christie en die heeft altijd gelijk schijnt) ) Bleek dit toch niet helemaal het geval te zijn. Op onze afgesproken plek, het rynek (marktplaats) van Warschau, was een groot concert aan de gang voor Witrusland tegen Lukachenko. Het was heel fijn om te zien dat er zo veel mensen demonstreerden voor een verbetering van de levensomstandigheid van de Witrussen. Helaas was ook deze dag zwaar geweest en het was zo mogelijk nog kouder hier in Warschau dus besloten we maar snel iets te gaan eten. In een gezellig Joods restaurant kregen we goedkoop heel lekker te eten. Om 2200 vertrokken we vervolgens naar onze slaapplaats en kon ik eindelijk in mijn bedje kruipen. Vanmorgen hebben we wat uitgeslapen om zo vandaag wat fitter rond te kunnen kijken. Om half elf ongeveer stonden we buiten om Warschau in te trekken. Maar helaas het geluk is met de domme en datzijn wij blijkbaar niet: de ruit van de Amnesty auto was ingeslagen. de Amnsteyautobestuurder Maria sliep ook bij ons dus we moesten dingen regelen voordat we wegkonden. Nadat zij met een Pools amnesty lid naar de politie was vertrokken stapten wij inde taxi op weg naar het Amnesty hoofdkantoor. Daar hadden we een kleine bespreking over de actie die die dag zou plaats vinden enna wat gelunched te hebben stonden we om half drie bij een centraal metrostation. Daar begon onze actie. Deze bestond uit grote borden die de gezichten van vermiste witrussen vertoonden en daarbij haalden we handtekeningen op voor onze eigen actie. Het bleek dat de Polen erg geintereseerd waren in het onderwerp en de handtekeningen liepen als een trein. Daarbij was er ook zeer veel media aanwezig en behalve de Poolse tv hebben we zelfs de BBC-Radio gehaald. Ons doel zo veel mogelijk media aandacht te krijgen blijkt dus goed gehaald te worden. Na een uurtje zijn we verder de stad in gelopen om op nog twee plaatsen handtekeningen op te halen. Onze actie bleek uiteindelijk een groot succes. De mensen in Warschau waren veel meer bereid naar ons te luisteren dan in Berlijn. na drie uur in de kou te hebben rondgelopen konden we eindelijk voldaan vies gaan eten in een soort Poolse menza. Maarja het was goedkoop en het was voedsel. Nu ben ik weer op het amnesty kantoor om zo met veel mensen biertjes te gaan drinken. Eindelijk wat alcohol op deze zware reis. Morgen hebben we een rondkijkdagje in Warschau en gaan we om 1500 naar de witrussische ambasade om daar handtekeningen aan te bieden (en er uitgeschopt te worden denk ik) Woensdag vertrekken we naar onze eindbestemming Byalistok waar onze laatste acties zullen plaatsvinden. Ik heb er zin in hoewel ik mijn matje ook wel redelijk zat ben. Ik hoop jullie nog meer te kunnen vertellen maar dat horen jullie vanzelf wel.
Dikke kus van mij (En eentje van Christie)
0 Comments:
Post a Comment
<< Home