Bialystok

met deze blog moet ik wat sjoemelen omdat we helaas in Bialystok geen tijd hebben gehad om de blogs up te daten. Dus ga ik even terug in de tijd. Na onze actie in Warschau hadden we nog een extra dagje. 2 liftkoppels hadden besloten om al eerder naar Bialystok te gaan om daar een groep rechten studenten toe te spreken, maar wij bleven om nog even rond te kijken en langs de ambassade te gaan. Na een lekker avondje eindelijk biertjes drinken gingen we terug naar onze mooie kamer bij alfonso. Een goed nachtje uitrusten was ook wel fijn en dat lukte ook goed in het grote bed waar we in konden slapen. Om 10 uur opgestaan om nog even door Warschau te banjeren en het was het waard. Het is jammer dat we zon druk schema hadden want Warschau is een hele mooie stad. Hoewel je weet dat de gebouwen voor het grootste deel gerenoveerd zijn na de tweede wereld oorlog hangt er toch een oud sfeertje op de marktplaatsjes in de binnenstad. Om half 2 waren we weer netjes in het Amnesty gebouw en na wat dingen besproken te hebben gingen we met de bus richting de ambassade. Daar aangekomen stond er weer veel media en flitsten de fotocamera's weer rijkelijk. We rolden eerst onze petitie lijst uit, die we in Bonn hadden meegekregen (deze was zo'n 30 meter lang) en daarna vertoonden we de foto's van de vermiste personen. Helaas niet een ambassadeurtje kwam naar buiten om ons te intimideren, maar de symbolische actie was gelukt en ook hadden we weer een hoop aandacht gekregen. Weer terug naar de stad om daar lekker te eten en weer even te drinken. Maar al vroeg gingen we weer naar huis omdat we uit moesten rusten voor de laatste liftdag: Bialystok. Rond 8 uur opstaan, jezelf even schoonmaken en vervolgens weer naar het Amnesty gebouw om daar een goede liftplek aangewezen te krijgen. Het was eigenlijk een soort routine geworden. We namen de bus die ons ee nstukje buiten het centrum netjes afzette. Daar stonden we weer langs de kant van de weg richting bialystok. Na langs verschillende stoplichten gestaan te hebben (zo'n groene golf is best vervelend als je wilt liften) kregen we na zo'n 45 minuutjes een lift. Deze poolse meneer en mevrouw wilden ons wel helemaal naar Bialystok brengen (zo'n 200 kilometer) Deze liftdag werd dus een eitje. Dit was zeker gunstig omdat we om een biertje gewed hadden dat we als eerste aan zouden komen (dat`biertje moet ik trouwens nog steeds krijgen). Na even langs de mediamarkt gereden te zijn waren we op weg naar onze eindbestemming. Deze vriendelijke mensen spraken redelijk goed duits maar ook christie en ik hebben zelf ons op de achterbank vermaakt met uiterst intellectuele discussies over de betekenis van het leven (ben eigenlijk vergeten waar het over ging.) Na een uurtje rijden besloten de polen om wat met ons te gaan eten. Hoewel we al klaar stonden met onze Zloty's weigerden ze ons te laten betalen en na een lekkere cheesburger vonden ze dat we eens iets typisch pools moesten proberen: piroggi. Na ons helemaa volgegeten te hebben reden we weer door en kwamen we netjes om 4 uur aan in Bialystok. We werden netjes afgedropt en we zochten de twee liftkoppels op die een dag eerder vertrokken waren. Onze slaapplaats bleek een soort studenten flat/ hostel te zijn wat een beetje smerig was maar toch wel gezellig. Als echte nederlanders besloten we zoveel mogelijk mensen op een kamer te zetten zodat de kosten voor de kamers beperkt bleven. Dezeavond zou er geen actie zijn en omdat we met de groep op onze laatste eindbestemming waren gekomen besloten we er ee ngezellige avond van te maken met eten, Piwo's en gezelligheid. Deze gezelligheid zette zich voort in ons hostel en toen onze oogjes langzaam begonnen dicht te vallen besloten we ons kamertje op te zoeken en lekker te gaan slapen. Deze laatste liftdag was weer uiterst succesvol verlopen en met een warm gevoel in mijn hard kon ik weer fijn op een zacht bedje gaan dromen in afwachting wat de laatste dag zou brengen.
Het volgende avontuur zal snel volgen...
Gegroet Stef

Warszawa

Hey iedereen.
Hoewel onze eigen vooruitzichten slecht waren hebben we Warschau toch gehaald!!! Nadat we gister aan waren gekomen in Poznan begon de ellende. We hoorden dat iedereen nog ver van Poznan verwijderd waren en we kregen de opdracht een mooi hostelletje te regelen. Nadat we er eentje gevonden hadden besloten we deze op te zoeken. Maar helaas na een half uurtje kwamen we daar aan en het bleek helemaal niet te bestaan. Toch maar weer terug naar de marktplaats dus (Poznan heeft erg veel weg van krakau met ook een groot plein met een soort lakenhallen en daaroheen allerlei eetcafetjes. Omdat het al laat was en we heel moe waren besloten we eerst maar wat te eten en te wachten op verdere instructies. Na een goede maaltijd waren we weer wat fitter en konden we er even tegenaan. Al snel hoorden we dat we opgevangen zouden worden door twee poolse leden van Amnesty en na een half uurtje gewacht te hebben werden we eindelijk naar onze slaapplaats gebracht waar we rond half elf aankwamen. Lamgeslagen gingen we wat slapen om omhalf vier de andere lifters (die een klein feestje hadden gevierd) thuis te horen komen. De volgende morgen was het weer vroeg dag en om negen uur zaten we in een klein bakkerijtje koffie te drinken met een nieuw liftpaar: de polen die wel mee naar warschau wilden komen. Na een half uurtje met de tram te hebben gereden stonden we met 6 paren vlak buiten poznan. Geen slim idee dus want zokom je nooit weg. We besloten wat verder te lopen naar een tankstationnetje 3 kilometer verderop. Helaas was door de vermoeiende dag ervoor en het vroege opstaan mij de moed in de schoenen gezakt. Ik had weinig zin om te liften en toen we een half uurtje met lokale mensen bij het tankstation hadden gestaan had ik er al helemaal geen zin meer in. Het grappige was wel dat er een wit rus wat aan het rondrijden was inzijn kleine ladatje. Hij had zijn auto helemaal volgebouwd met spullen en moest wel naar Warschau maar we konden helaas niet mee. Gelukkig was daar Christie. Vol goede moed bleef ze mensen aanspreken en uiteindelijk kregen we een lift naar een ander tankstation 10 kilometer verderop. Maar ook daar weinig mensen. Hoewel het zonnetje wel scheen was het ook mega koud. Toch kregen we na een half uurtje weer een lift van een man die ons 30 kilometer verderop wilde brengen. Geen grote lift maar we kwamen in ieder geval vooruit. Helaas deze meneer was zo slim om alle tankstations voorbij te rijden en ons vlak voorde snelweg in the middle of nowhere af te zetten op een middenbermpje. Met de gedachte in ons hoop dat we nooit weg zouden komen zagen we ineens een blauw volgeladen ladatje verschijnen dat langzaam onze kant op reed. Voor onze neus (midden op de weg) stopte de witrus om een klein praatje te maken en te vragen hoe hij de tolwegen kon ontwijken. We wisten het zelf ook niet en met een langzaam gangetje reed hij door. WE hadden geluk want na een kwartiertje reed er een auto met twee polen langs die ons naar Konin wilde brengen, een plaatsje 50 kilometer verderop. Na een uurtje rijden vlak voor we werden afgezet reden we langzaam een klein blauw ladatje voorbij. Ja hoor het was onze grote vriendelijke wit rus. Wij zwaaiden en met een overwinnings gebaar naar ons glimlachte onze nieuwe vriend terug. Hondermeter voor zijn neus werden wij uitgeladen en hij zette zijn auto in zijn achteruit om weer een praatje met ons te maken. We kregen wat presentjes van hem (schoonmaakdoekjes en een bloknootje) en zijn telefoonnummer mochten we ooit witrusland bereiken. Hij legde ons ook uit wat hijzelf van Lukachenko vond. Hij vertelde ons dat Lukachenko veel aanhang had onder de oudere bevolking omdat het stabiliteit betekende en gunstige rentes. De jongere waren fel tegen hem omdat het voor hen ongunstig was omdat er beperkingen op werden gelegd. Maar helaas waren de verhoudingen 40% jongere en 60% oudere. Nadat hijweer vertrok besloten wij weer verder te liften. Nog 200 kilometer te gaan en we wistendat we onze witrus nooit zouden weerzien. Na een kwartiertje langs de weg te hebbengestaan was ik Christie even uit het oog verloren. Op zoek naar haar zag ikdat ze een auto had aangehouden en het bleek dat deze vriendelijke oudere pool ons wel naar warschau wilde brengen. Jeej eindelijk een rechtstreekse lift naar Warschau. Na zo'n 3 a 4 uurtjes rijden kwamen we eindelijk aan om 1800 precies. Elke pool die we waren tegengekomen had ons verteld dat Warschau lelijk zou zijn maar toen we daar voor het paleis van cultuur stonden (een groot gebouw met prachtige toren (Communistisch volgens Christie en die heeft altijd gelijk schijnt) ) Bleek dit toch niet helemaal het geval te zijn. Op onze afgesproken plek, het rynek (marktplaats) van Warschau, was een groot concert aan de gang voor Witrusland tegen Lukachenko. Het was heel fijn om te zien dat er zo veel mensen demonstreerden voor een verbetering van de levensomstandigheid van de Witrussen. Helaas was ook deze dag zwaar geweest en het was zo mogelijk nog kouder hier in Warschau dus besloten we maar snel iets te gaan eten. In een gezellig Joods restaurant kregen we goedkoop heel lekker te eten. Om 2200 vertrokken we vervolgens naar onze slaapplaats en kon ik eindelijk in mijn bedje kruipen. Vanmorgen hebben we wat uitgeslapen om zo vandaag wat fitter rond te kunnen kijken. Om half elf ongeveer stonden we buiten om Warschau in te trekken. Maar helaas het geluk is met de domme en datzijn wij blijkbaar niet: de ruit van de Amnesty auto was ingeslagen. de Amnsteyautobestuurder Maria sliep ook bij ons dus we moesten dingen regelen voordat we wegkonden. Nadat zij met een Pools amnesty lid naar de politie was vertrokken stapten wij inde taxi op weg naar het Amnesty hoofdkantoor. Daar hadden we een kleine bespreking over de actie die die dag zou plaats vinden enna wat gelunched te hebben stonden we om half drie bij een centraal metrostation. Daar begon onze actie. Deze bestond uit grote borden die de gezichten van vermiste witrussen vertoonden en daarbij haalden we handtekeningen op voor onze eigen actie. Het bleek dat de Polen erg geintereseerd waren in het onderwerp en de handtekeningen liepen als een trein. Daarbij was er ook zeer veel media aanwezig en behalve de Poolse tv hebben we zelfs de BBC-Radio gehaald. Ons doel zo veel mogelijk media aandacht te krijgen blijkt dus goed gehaald te worden. Na een uurtje zijn we verder de stad in gelopen om op nog twee plaatsen handtekeningen op te halen. Onze actie bleek uiteindelijk een groot succes. De mensen in Warschau waren veel meer bereid naar ons te luisteren dan in Berlijn. na drie uur in de kou te hebben rondgelopen konden we eindelijk voldaan vies gaan eten in een soort Poolse menza. Maarja het was goedkoop en het was voedsel. Nu ben ik weer op het amnesty kantoor om zo met veel mensen biertjes te gaan drinken. Eindelijk wat alcohol op deze zware reis. Morgen hebben we een rondkijkdagje in Warschau en gaan we om 1500 naar de witrussische ambasade om daar handtekeningen aan te bieden (en er uitgeschopt te worden denk ik) Woensdag vertrekken we naar onze eindbestemming Byalistok waar onze laatste acties zullen plaatsvinden. Ik heb er zin in hoewel ik mijn matje ook wel redelijk zat ben. Ik hoop jullie nog meer te kunnen vertellen maar dat horen jullie vanzelf wel.
Dikke kus van mij (En eentje van Christie)

Poznan

Dag lieve kijkbuiskindertjes... En ja hoor alweer hebben we het gehaal wij zijn ook echt ubergoed!!! Ik zal beginnen bij eergister dus het wordt een lekker lang verhaal. Eergister waren we eindelijk in Berlijn aangekomen en werden we opgevangen in een verzamelruimte van Loesje Daar waren wat emer mensen die met de trein nar berlijn waren gekomen voor onze acties. We kregen eten (fijn lekker veel warm eten hmmmm) en daarna hadden ze een film: 89mm over jongeren in wit rusland. (De filmmaker gaat als het goed is ook een film maken over onze lift-event!!!) Daarna was er een feestje maar door energie gebrek bleven we daar gelukkig niet heel lang en konden we rond 0100 uur al terecht bij een van de loesje mensen thuis. Na een lekker nachtje slapen stonden we al weer vroeg op om berlijn nog even te checken. We wilden stiekum nog een brandbommetje in de reichstag gooien om te bewijzen dat geschiedenis zich best kan herhalen maar helaas dat mocht niet van de polizei... Om 1500 begon onze actie. We hadden een groot ganzebordspel (zo'n 20 bij 20 meter) en dat moestmensen aantrekken om zo overonze actie te vertellen. Helaas het sneeuwde heel hard. Toch kregen we het voor elkaar veel handtekeningen op te halen in en om het station en ook met het ganzenborden deden een aantal mensen mee. Het is erg leuk om mensen in het Duits over je actie te kunnen vertellen hoewel wel veel mensen wantrouwig bleken. Na onze actie gingen we wat eten in een goedkoop indiaas restaurantje ergens buiten t centrum. Na vervolgens een klein feestje te hebben gemaakt lagen we weer rond 0100 in bedje omdat we vroeg opmoesten. Na om 0900 opgestaan te zijn en ons ff fris te hebben gemaakt begonnen we aan onze 3de liftdag. Vanuit ons nederige huisje zijn we met de u-bahn en de trein naar een klein dorpje onder Berlijn gegaan: Michelsdorf (Het Vleuten van Berlijn). Daar aangekomen moesten we een half uurtje lopen over een dikke laag sneeuw. Aangekomen bij onze liftplek (een tankstation aan de snelweg) begonnen we mensen te vragen maar veel mensen bleven in de buurt. Toch lukte het ons om na 45 minuutjes 2 Koerden te pakken te krijgen die ons wel een eind op weg wilden hebben. Dit komische duo (Een wat kleiner dikker mannetje (gespierd zij ie zelf) en een wat langere grapjas) begeleidde ons met een gezellig perzisch muziekje in een dikke warme BMW naar Frankfurt Oder. Aldaar gingen we weer mensen vragen of we mee konden rijden en hoewel een pool weigerde bedacht deze zich binnen vijf minuten en was bereid wel een stukje voor ons om te rijden samen met zijn vriendin. Ook dit was weer een relaxte lift in een mooie warme auto. We reden rustig naar de grens maar eenmaal daar aangekomen veranderde de situatie wat vooral kwam door het Poolse wegennetwerk. Omdat het nogal vol stond met vrachtwagens besloot de Pool (samen met 10 andere polen die ons eerder passeerden) om op een tweebaansweg de file in te halen! In het begin lijkt dat heel eng maar toen ie uitlegde dat dat heel gebruikelijk was en ik er aan gewend begon te raken legde ik me er bij neer dat ik misschien toch niet binnen 10 minuten het leven zou laten. Toen we op de snelweg kwamen besloot hij ook nog even de vaart erin te zettendoor met 180 richting poznan te rijden. Toch leek dit na een half uurtje file inhale een stuk veiliger aangezien de snelweg vrijwel leeg was (Al die trucks stonden op t landweggetje). En zo kwamen wij toch (als eerste weer) aan in Poznan waar wij nu in een internetcafetje op de rest zitten te wachten. We hopen dat ze een beetje snel komen anders gaan we lekker een hapje eten. Morgen weer vroeg op want dan gaat de tocht weer 300 kilometer verder naar Warschau waar we wat langer kunnen blijven... Tot snel lieve vrienden het is nog steeds erg leuk en Christie is nog best lief zo af en toe...
Dikke kus Stef

Hannover-Berlin

Dag lieve mensen,
Jaja 9 maart en wij zijn nog steeds levend en wel!!! gister zijn we aangekomen in hannover en nadat we hadden geinternet zijn we naar onze opvangplek gegaan bij een of andere biologische vereniging; Junan. Aldaar aangekomen kregen we een lekker bord warme courgette/kaas soep waarna we konden bijpraten met de andere liftkoppels. Na het eten kregen we een film te zien an extroardinary President die ging over president Lukachenko. Helaas was deze film in het Duits en was ik moe dus heb ik maar flarden meegekregen. Gelukkig werden we daarna naar onze slaapplaats gebracht, een of ander jeugdhonk dat helemaal voor onszelf was. Helaas hebben we niet ruim gebruik kunnen maken van de faciliteiten zoals een pooltafel een tafelvoetbaltafel en muziek installatie, omdat vermoeidheid al snel de overhand nam. Vanmorgen zijn we om 0900 opgestaan om vervolgens door de burgemeester ontvangen te worden. Hij vertelde het een en ander over Hannover (in het prachtige stadhuis!!) en over de raad en daarna zette hij ook zijn handtekening onder onze actie!! Daarna vertrokken we voor onze volgende liftreis, op naar Berlijn. Hoewel we netjes weer bij de afrit stonden was het moeilijker om een lift te krijgen omdat iedereen plaatselijk bleef. Vooral toen de andere 4 koppels ook om ons heen stonden werd de kans op een lift kleiner. Toen een aantal paren het voor gezien hielden op deze plek en verhuisden na anderhalf uur kregen wij toch snel een lift door een schone Duitse die ons wel 40 kilometer verderop wilde droppen. (jeej eindelijk iets!!) Jaja het valt niet mee om mensen voor een stoplicht aan tehouden maar toch was t gelukt. We werden netjes afgezet bijeen tankstation een eindje van de weg. Hier konden we mensen gaan aanspreken maar het was helaas niet zo druk. Na een kopje sjokomel en een klein plasje besloten we weer verder te gaan en na een kwartiertje was een Duitse vrachtwagenchauffeur zo vriendelijk om ons 5 kilometer verderop bij een groot tankstation te zetten. Dat was zeker een goed idee want daar kregen we 5 minuutjes na aankomst al een nieuwe lift van een Pool (het is moeilijk Pools praten als je geen Pools kunt. maar met You go Berlin?? I go in car?? djenkoeje kom je toch een heel eind. Met een 150 km per uur zonder handen kon ie de kleine woordjes als pivo (bier) psepracham (pardon) en Lukachenko pfiew pfiew (lukachenko schiet schiet) best waarderen. Het moeilijke van een pool is dat je hem niet verstaat. Het fijne daarvan is is dat ie ook niet zoveel lult. Dus ik kon lekker weer een aantal bladzijden uit mijn Breisach boek lezen. zo'n 50 kilometer van Berlijn werden wij uit de auto gedropt weer bij eentankstation. Na een mooie foto en een klein bedankje renden wij alweer naar een auto want we zagen een Nederlands nummerbord. Deze aardige mevrouw en meneer wilde ons meteen meenemen dus we stapten eigenlijk van de ene in de andere auto. Ze moesten zelf naar de Kurfurstendam dus daar moesten wij dus ook maar heen. Fijn om weer eens Nederlands te kunnen praten ! Na wat gezellige gesprekken over witrusland de handel en de verdragen daarmee droptendeze rasVVD-ers ons af midden in Berlijn. Helaas Berlijn is groot dus dus we moesten aan de andere kant zien te komen Dit maal maar eens openbaar vervoer gebruiken want het was wel mooi geweest. Nu zit ik fijn bij de loesje afdeling in belijn en ben blij dat ik weer een warme omgeving om me heen heb. Morgen hoeven we niet te liften maar gaan we actie voeren in Berlijn. Hopen dat we al die Leute op de Alexanderplatz eens even wat Anti-Lukachenko sentimenten bij kunnen brengen.
Tot horens lieve schatten

Dikke kus Stef

Liften

Jaja daar ben ik dan, levend en wel!!! (Christie ook nog trouwens)
Ow wat was het vanmorgen vroeg toen ik uit mijn bedje opstond. Toch yag ik er na een kopje thee, een washand over mijn gezicht en een klodder gel in mijn haar weer fris en fruitig uit. Met volgeladen tas en wat broodjes stapten wij de deur van het grote lombokhuis uit. Op naar de bus! Om 08.00 uur waren we bij stadion de galgenwaard om daar, nadat we de fotograaf vriendelijk hadden toegelachen, met een bordje amersfoort langs de weg gaan staan. (klein beginnen werkt 't beste!) Na zo'n 45 minuten koude tenen te hebben gekregen kwam er een dikke BMW naast ons staan. Deze aardige meneer wilde ons wel een eindje op weg naar amersfoort hebben. Het eerste succes was binnen en na ons verhaal verteld te hebben voelde onze chauffeur zich al wereldverbeteraar!!! Om kwart over 9 stonden we alweer in amersfoort langs de oprit. Na een kwartier stopte daar de volgende kandidaat. Deze meneer (Uwe zo bleek later) met een zwaar Duits accent, wilde ons wel mee naar apeldoorn brengen. Nadat wij hem ons verhaal vertelden werd hij wild enthousiast en wilde ons meteen naar Berlijn meenemen. Zo'n aanbod konden we natuurlijk niet weigeren! Even langs Arnhem om wat spullen op te halen om vervolgens in een opeltje met een lekkere 120 op de weg richting berlijn te scheuren. Uwe had kennelijk nog wat familie in Berlijn die hij spontaan eens wilde opzoeken en wij profiteerden daar mooi van. Deze vrolijke Duitse kletskous bleef de sfeer erin houden met zijn praatjes en trakteerde ons ook op Bockworsten. (jammer voor de vegetariers onder ons). Vlak bij Osnabruck kregen wij door dat we beter eerst een stop in Hannover konden maken om eens te meeten met de rest van onze fellowship. Gelukkig ligt Hannover op de weg naar Berlijn en hoewel het zeer jammer was om onze rechtstreekse lift naar Berlijn op te geven zagen we wel weer een gezellig etentje tegemoet (actievoeren kan ook gezellig zijn!) . En hier zit ik dan om 08.00. vertrokken uit Utrecht en zes en een half uur later ben ik 350 kilometer verder! een hele prestatie van ons tweetjes. Ik ben erg benieuwd wat de avond ons zal brengen en ik hoop dat het liften morgen ook een beetje goedgaat. Het blijft koud!! nog maar 1000 kilometer te gaan voor we onze boef kunnen vangen!! Lukachenko naar Scheveningen!!!

Dikke kus voor jullie allen,
Stef